--spoiler--
yalan yok, jenny ağladı ben daha çok ağladım. esposito ve ryan birbirleriyle konuştu ben hüngür hüngür ağladım. gelmiş geçmiş en duygusal bölüm buydu.
esposito ve ryan arasındaki arkadaşlığı da kıskanmadım değil. bina çöktü çökecek, espo kaçıp kendini kurtarmak yerine ryan'ı yıkıntının altından kurtarmak için uğraştı. hele var ya ryan'ın jenny ile olan diyaloglarında ağlamaktan bir hal oldum. hayır biliyorum bir şekilde kurtulacaklar ama yine de çok dokunaklıydı. bebeğin erkek olması halinde isim olarak javier seçmesi de ayrı bi dokunaklıydı. ama espo'nun tepki de güzeldi.
"irlandalı beyaz bir bebeğe javier ismini mi vereceksin?"
bebek erkek olsaydı bir ilk olurdu herhalde. çok güzel bir bölümdü cidden. her ne kadar castle'ın muhteşem teorilerinden eksik kalsak da yine de çok başarılıydı. bitirmesinler bu diziyi. birkaç sezon daha gider. ryan-espo dinamik ikilisine de daha çok rol verilsin. beckett'ın sahnelerini kessinler gerekirse.
lanie de hala espo'ya aşık. ama gates'i o halde görmek çok iyiydi. kadın meğer personeline ne kadar düşkünmüş.
