evleneli henüz 5 ay oldu sözlük, eşimle beraber dişimizden tırnağımızdan artırdık evimizi kurabilmek için. ailelerimizden birşey beklemedik, zaten ancak kendilerine yetebildikleri için, onları zor durumda bırakmayalım, kendi yağımızda kavrulalım istedik. evimizi tuttuk, eşyalarımızı aldık.
arkadaşlarımızın da hakkını asla ödeyemeyiz, çoğu zaten uzatmalı öğrenci. fakat hiçbiri geri durmadı. kimi ihtiyaçlarımızı satın alabilmek için diğer arkadaşlarımızı organize etti, kimi ailesinden gelen harçlığı ortaya koydu, kimi mobilyalarımızın tasarımı yaptı, kimi de atölyede onları yaptı. hatta düğünümüzün arifesinde, paramız kalmadığından televizyon alamadığımızı duyup, maaşını bir televizyona düğün hediyesi diye veren kişi yine arkadaşımızdı. yani sadece bizim değil onlarca kişinin alınteri ile evlenebildik sözlük.
--------------
pazartesi akşamı normalde vardığımızdan yarım saat geç vardık eve, üstümüzü başımızı değiştirip, akşam yemeği için yan apartmanda oturan eşimin annesine geçtik. herneyse, yedik içtik, akşam saat 9 gibi eve döndüğümüzde karanlıkta dikkatimi çeken ilk şey, eşimin yere savrulmuş cüzdanıydı. sonra çantasına ilişti gözüm, kurcalandığı apaçık belliydi. hemen ışığı yakıp, eve nereden girildiğine bakmak için arka odaya gittim. bir yandan da polisi aradım. ilk ekip 5 dakika sonra olay yerindeydi, hırsızlar alt komşunun demirlerinden bizim balkona tırmanıp, camdan da eve girmiş(2 kişi). onlarca kişinin emeğini, yatağımızın çarşafına bir güzel sarıp güle oynaya gitmişler. yerle bir ettikleri dolaplar çekmeceler de cabası.
ardından olay yeri incelemenin 15 dakika içinde evimizde olacağını söyleyerek gittiler. olay yeri inceleme 1 saat sonra geldi. tutanak tutuldu, parmak izi alındı. karakola ifade verip şikayetçi olarak gittiğimde ise aynı şekilde hırsızlık olayından muzdarip 3 kişi daha ifade için bekliyordu. sırayla ifade vermek için beklerken kır saçlı bir polis memuru genç bir arkadaşına "ali, lan ali! hadi kalk da bir nöbete gidek, bi dolaşıp gelek. (bize bakarak) hırsızlık oluyormuş" dedi. abimiz üzerine giydiği üniformanın sorumluluğunun tam olarak farkında (!) diye düşündük.
velhasılkelam ifademizi verdik, çok umutlanmamamız gerektiğini filan söylediler. "parmak izi" dedim, "parmak izi çıkmamış" dediler. "okadar cisme dokunmuş, saat kutusu, mücevher kutusu, hiç mi yok?" diye sordum, "yok" dediler. "benim evimde, benim parmak izimi de mi bulamadınız?" dedim, biraz düşünüp "maalesef" dediler.
içimden "hay bin kunduz! (sinkaflı küfürler)" dedim.
yani senin anlayacağın sözlük, ben o çalınanların parasını kazanırım kazanmasına ama beni en dar zamanımda kollarımdan tutup ayağa kaldıran can dostlarımın emeklerinin çalındığını kendime nasıl yediririm, içtiğim çay eskisi kadar lezzetli olur mu, izlediğim diziden eskisi kadar keyif alır mıyım bilinmez.
