hayatın daha soyut kısmıyla ilgilenen insanların başına gelen durum. bunda gocunacak bir şey yok. bazı insanlar, sorunlarına çözüm getirmek yerine onlardan kaçar, içlerinde biriktirir vs. "e çalışanlar nasıl çalışıyor o zaman?, bizim sorunlarımız yok mu?" diye elleri görüyorum oralardan. var, elbette var. ama bu durum biraz farklı.
kişi kendisini bulunduğu durum itibariyle hayatında konumlandıramamış ise, kendisini bulunduğu yere ait hissedemiyorsa ve buna ek olarak birçok problem ve sorunla boğuşuyorsa, kısa vadede koyduğu hedefleri yerine getirmekte zorlanır. herkesin hayatı güllük gülistanlık değil, bunun böyle olmaması her zaman ayrı bir konsantre sağlayacak diye bir kaide yok. kimi insanlar duygularının önüne geçemez. ekonomi her şeydir, fakat ekonomileri yoktur. aşk her şeyleridir, ama aşklarından mahrumdurlar. bu durumda yapılan seçim inat edip çalışmak olamıyor bazen. ve bu genellikle hep sorun çıkartıyor. çünkü hep aynı şeyler. insan sıkılıyor.
lisede ve ortaokulda ne yaşanıyorsa, üniversitede de aynı şey yaşanıyor. kısacası ömrümüzden çalınıyor. 15-16 yıllık bir öğrencilik hayatından bahsediyoruz. düşünsenize bir entelektüel birikiminizi.(sürekli yenilenmesi gereken bir şey olduğunu söylemekte fayda var)
bir işe yaradığı yok. şimdi boğaziçi, odtü gibi üniversitelerde okuyan arkadaşlar bu dediklerimden bir sik anlamayabilir fakat taşra üniversitelerinin hali ortadadır. ne bir ortak akıl var, ne bir paylaşım var, ne bir sosyalleşme ağı var. hiçbir şey yok. haliyle insanlar robot gibi günlerce okula gitmeden tuttukları evlerde ya dizi izliyorlar ya uyuyorlar. finallerden 2 gün önce "konular neydi ya?" diye dolaşıp duruyor. sonra da ortaya böyle bir manzara çıkabiliyor.
e okuyan eden sınıfları dolduranlar da yok mu? elbette var. belirleyici olan onlar zaten. onlar adapte olabilmiş insanlar. yani kısacası devlet diyor ki bize: ya benim istediğim gibi olursunuz ya da sürünürsünüz. hiç "senden de şöyle yararlanalım" yok. kaldır at kumpanyalarından başka bir şey değil gittiğimiz yerler.
