duygulandıran başlıktır. çocukluk travmama geri dönmüşümdür.
ilk doğum günü hediyem bir papağanmış. adı aliş'ti. rengarenk çok tatlı bir kuştu, çok severdim.
Aliş bizle 5-6 yıl kaldı. tabi eskiden nerde doğalgaz falan. kömürle, odunla soba yakardık. bir gün baca dolmuş mu ne, temizlenmesi gerekiyor. annem, ben ve kardeşim annneanneme gittik. ustalar da baca temizlemek için evi ele geçirdiler. akşam eve bir geldik. aliş ölmüş, zehirlenmiş hayvancağız. tabi biz görmeden babam kaldırmış hemen kafesten. ben ağla, ağla, ağla.. içim çıktı ağlamaktan. tek tesellim aliş'in bir mezarı olacağı umudu. gittim babama:
''baba aliş'i nereye gömeceğiz?'' dedim.
babam da:
''hayvan mezarlığı var oraya.'' dedi.
ben de inandım tabi, çocukluk işte. meğersem hain babam çöpe atmış aliş'i. ben bunu merhumun gidişinden bir kaç yıl sonra öğrendim tabi.
ahh aliş ahh. hüzün doldurdun geceme. hangi kedinin, köpeğin yemeği oldun kim bilir. papağandın ama konuşamazdın bile. ağzın var dilin yoktu. erken gittin hayatımızdan. huzur için yat dicem de yatamıcaksın da. neyse.
