senaryo bakımından beni en etkilemiş oyun. Clementine kızım olsa ancak bu kadar severdim.
--spoiler--
o itin clem'ciğime saldırdığı andaki korkum, clementine'ın köpeğe tekme atmasından sonraki o incecik acı dolu sesi beynime işledi sanki... Ahlar vahlar arasında ilerlemesiyle, hele ki yaralıyken o zombinin gelmesi, allahım dedim sana geliyorum. Korktuğum başıma gelmedi ama, clem'in kendi kendine dikiş atabilmesi beni en çok şaşırtan oldu. Bu yeni zibidi doktoru, o evdeki hamile karıyı falan zerre sevmedim, inşallah saldırı olur da geberir köpekler...
--spoiler--
hiç bitmemesini, ya da en azından clem'in büyüdüğünü görmeyi can-ı gönülden istediğim oyun.
