insan ırkının gerek artık kendini doğa karşısında o kadar da kırılgan hissetmemesi gerekse de bireylerin/ vatandaşların/ vergi mükelleflerinin siyasi erkle aralarındaki ilişkiyi mavi kanlı monarkların kol gezdiği bir manzaradan üzerlerine accountability gibi mesuliyetler yüklenmiş civil cervant'ların kendilerinden oy ve teveccüh dilendiği ** bir noktaya evirebilmesinin bir neticesidir.
insanın küçükken yatağının altındaki hayali canavardan ölesiye korkup tedhiş olurken büyüyünce, olgunlaşınca, akl-ı selimi gelişince artık öyle bir korku duymaması, hatta o günlerdeki halini gülünç bulmasına benzer bir nebze yani.
yine de, bu satırların yazarı, söz konusu artışı öyle çok itibar edilmesi gereken bir gelişme olarak addetmez; iki göktaşı düşsün, hatta düşmesin, düşecekmiş gibi yapsın yahut bir sağlam deprem + tsunami kombosu yaşansın *, şöyle somut, çok muhtemel, insanın fiziksel zaten yetmez de akli melekeleriyle, teknolojisiyle filan baş edemeyeceği bir tahdit ya da tehlike belirsin, cümle insanlık olarak tapınakları, ibadethaneleri tepeleme dolduracağımıza kalbını basar kendisi. *
