hiç bilmediğim bir şehirde ilk kez ailemden uzak, ilk kez kendi ayaklarım üstünde duruyorum. içimde inanılmaz bi heyecan var çünkü güzel günler bekliyorum, inanıyorum her şeyin güzel olacağına. kimseyi o kadar fazla takmıyorum kafama, takmayacaktım da. yanımda az ama öz insan olsun yeter diyodum. öyle ki bu şehre birlikte geldiğimiz arkadaşım bana fazlasıyla yetmişti başlarda. her şeyi birlikte yapıyoduk. geziyoz, yiyoz, içiyoz, eğleniyoz... ben de bu yüzden okuldan pek kimseyle muhattap olmuyorum, onarlarla gezmiyorum. ne zaman ki o en yakın arkadaşımdan en güzelinden bi kazık yedim, güvenim yerle bir oldu o zaman işte her şey çok değişti. ben güvenimi sarsan bu insanı bi daha yanımda gezdirmedim o da benim bu kararıma karşı çıkmadı bi daha da görüşmedik. ben işte o saatten sonra yalnız kaldım. sabah, öğle, akşam hep yalnız yemek yedim. bi müddet böyle sürdü. okuldan yeni arkadaşlar edindim onlarla gezmeye başladım, onlarla eğlendim. ama baktım ki çok fazla boş vaktim var ve hiç sevdiğim insanlar yok etrafımda. herkesi yeni tanımışım herkes çok yabancı bana. kimseye bi derdimi anlatamıyorum, iki de bir ailemi arıyorum, en yakın arkadaşımı saatlerce telefonda kitleyip ağlıyorum vs. hayatımda hiç tek başıma bir şeyler yapmayan ben resmen yalnızlığı yaşıyorum. ama şunun farkındayım ki benim gibi bir çok insan bu yoldan geçiyo ve bunları yaşıyo. zor ama yaşıyo.
