Babacığım öyle çok özledim ki seni. Hiç bu kadar ayrı kalmamıştık. Ne zor geldi anlatamam. Sesini duymak yanında olma ihtiyacımı arttırıyor. Aramıyorum diye sitem ediyorsun küsüyorsun ya hani küsme. O yüzden aramıyorum işte. Çok zorlanıyorum.
Bazen seni kaybetme korkusu düşüyor içime. Öyle canım yanıyor ki düşünmesi bile bu kadar korkunçsa gerçek olsa nasıl dayanırım diyorum. Sensiz bir hayat düşünemiyorum ben. Öyle bir dayanak olmuşsun ki bize olmazsan ayakta bile duramayız. Baş edemeyeceğin üstesinden gelmeyeceğin hiçbir şey olmazmış gibi sanki. Ama bazen de öyle çocuk gibisin ki dünyanın en tatlı en huysuz çocuğu. Annemin büyümeyen çocuğu diyorum ben sana. Çok özlüyorum ben seni düşünemeyeceğin kadar çok. O her şeyle başa çıkan babamı burdan da hissedebiliyorum ama çocuklaşan babamı görmeyeli çok oldu. Pek aklıma gelmediğini sanıp kırılıyorsun biliyorum ama ben de böyleyim biliyorsun işte. Gelince anlayacaksın zaten. Hiç hoşlanmasan da o yanaklarını öpe öpe eskiteceğim sanırım. Zaten benim yokluğumda kimse pek dokunmamıştır onlara. Seni çok ama çok seviyorum. Gece gece içimi boşaltma ihtiyacı hissettim senin okumayacağın bir yere yazdım ama olsun sözlü olarak ifade etmeyi düşünüyorum bunları sana.
