En nefret ettiğim anneler.
Ben çok dayak yedim küçükken ama evde yedim dayağımı. Sokak ortasında sen o masum daha kendini zar zor koruyan çocuğa nasıl vurursun? Onun da bir gururu var. Sen her vuruşunda zedeliyorsun onu.
Geçen sokakta birini gördüm. Dövüyodu çocuğunu gittim yanına,
-abla sen o çocuğa sokak ortasında vurunca eline ne geçiyor? Ayıp değil mi yaptığın?
+sanane be çocuk benim çocuğum!
Tamam dedim gittim az ilerde polise şikayet ettim. Bu kadın çocuğuna şiddet uyguluyor diye.
Aynı şekilde bir hocam çocuğa vurmanın kötü bir şey olmadığını söyledi. Ben de "ne yani çocuk sokak ortasında dayak yediği zaman daha iyi bir birey mi oluyor ilerde?" Dediğimde öyle bir şey demek istemedim dedi.
Bir çocuğa vurmak, itliğin en somut hali benim gözümde.
Büyük bir adama vurduğunda kendini savunabilir, peki ya bu çocuklar?
