hastalık sürecini çalışamaz durumda geçirdikten sonra paşa paşa işinizin başına dönme durumudur.
on günlük bir rapor aldıysanız çok da problem olmayandır. hatta son dört beş gün daha iyileşmiş vaziyette olduğunuzda gelsin diziler, gitsin filmler modumuz olur. ancak sıkıntılı bir hastalık evresini aylara yayarak yaşadıysanız, işiniz o kadar kolay değildir. bir yandan hastalığın getirdiği güçlüklerle uğraşırken diğer yandan işinize dönebilme umudunuzu ayakta tutmaya çalışırsınız. tabi raporluyken kazanç kaybı ve giderlerinizin önünüze dökülen faturası hiç de iç açıcı olmaz. ek hastane ve ilaç giderleri, aylık rutin tüketim faturalarınız, kredi kartları, benzin masrafı, gıda vs derken öleyim amk ya bu ne diye düşünmeden edemiyor insan. yalnızlık zor azizim. aile önemli, anam olaydı böyle olmazdı. neyse, insan yine de hayatta kalıyor. ayakta durmaya çalışıyor işte. iyi kötü atlatıyorsun o günleri ve işe dönüyorsun. sabahtan kalkıyorsun cin gibi, bir telaş bir panik. ellerinin içi terliyor. makyaj durmuyor yüzünde akıyor stresten. büyük şirketlerde çalışıyor olmanın en kötü yanlarından biri çabuk unutulmaktır. dostlarınız dışındaki herkes sizi döndüğünüzde bırak hal hatır sormayı, hatırlamaz bile. işe gidilir. ekip odasına heyecanla adım atılır.. aylardır gelmediğim alana adım atmanın mutluluğu ve ilk defa uçacakmış hissiyle etrafa kocaman gülümsüyorum. beni tanıyan arkadaşlarım yanıma koşarak geliyor. sarılıp öpüşüyoruz. mutlu oluyorum. tamam diyorum sorun yok kimse beni unutmamış. nereye uçacağımı öğreniyor ve ekibimi bulmaya çalışıyorum. amirimi buluyorum. kocaman gülümseyerek selam veriyorum. ''sen şu hasta olan kız mısın ? niye uçuyorsun ki hala'' diye pat diye lafı yapıştırıyor bana. omuzlarım düşüyor, gözlerim doluyor. sanki bu hastalığı ben tercih etmişim de o kadar ay keyfime bakmışım gibi bakıyor bana. tüm hard küfürlerimi içimden sıralasam da gülümseyerek uçmayı sizden daha çok seviyorum galiba diyerek konuyu geçiştirmeye çalışıyorum. susuyoruz. uçuş boyunca bu tavrı devam ediyor. kötü davranıyor, acemi bir personel gibi muamele görüyorum. sabrımı koruyorum. aylar sonra ilk defa uçmanın ve çalışıyor olmanın hazzını yaşamaya çalışıyor ve şükrediyorum. içimden ettiğim küfürler için sol meleğime de sıkı sıkı tembih ediyorum söylediğim her küfrü yazma diye. yazma kız. kötü ve acımasız insanlar hep var. bu insan zannediyor ki; o hiç hastalanmayacak. kimsesiz ve parasız kalmayacak. yüzü hep porselen gibi kalacak. insan başına gelmeden anlayamıyor bu zorlukları ama illa ki başına da gelmesi gerekmiyor. biraz insan olmak, biraz normal düşünebilmek yeterli oluyor. işe dönmek her ne kadar güzel olsa da bir o kadar da zor. çünkü insanlar tüm acımasızlıklarını tüm öfkelerini dökecek insan arıyor. tıpkı burası gibi. kendi hayatında patlatamadığı öfkelerini gelip burda döküyor insanlar. burası bi ayrı komik zaten. kimse kimseyi üzmesin ya, kimseye kötü davranmasın kimse. mobbing dünyasında boğmayın insanları. bu arada tüm zorluklara rağmen işe dönmek, para kazanabilmek için tüm bu kötü insanlara rağmen işinizi sevin. çalışabilecek kadar sağlıklı olmak bu hayatta kaliteli yaşayabilmek için güzel bir nimet.
