bayanlar için pek öyle zor bir durum olmasa gerek bu mevzunun.
ne de olsa sosyal yaşantı içerisinde uzun saçlı bir bayanın engellere takılması pek muhtemel değildir.
ama ya erkeksen?
uzun saç bir yaşam tarzıysa?
şekilcilikten çok işin tarz kısmındaysan?
ve içinde bulunduğun hayat bunu desteklemiyorsa?
soru işaretlerinin yok olması alacağın radikal karara bağlı.
şimdi bu işin tadını ve zevkini bilmeyen birisi " adam sen de, erkek dediğin zaten kısa saçlı olur, nedir ki bunu radikal bir karara vardıracak?" diyebilir.
ama işin ucu öyle değil.
her an benimle olan o saçlardan ayrılmak kolay değil. bak imkansız demiyorum, zor. ve bu yüzden radikal bir karar.
bir organ gibi olmuş o saçlar. elin kolun gibi belki...
yıllardır bu tarz işinin içindeydim. ilk denememde muvaffak oldum, 4 yıl özgürce ve tarzıma uygun yaşadım. sonra yenildim, direnemedim.
yılmadım, tekrar denedim. ve yine yaklaştım, özgürlüğümdü bu belki. ne bileyim, kendime bir armağan gibi...
neyse abartmaya gerek yok.
bu satırları bana yazdıran, zora sokan bir daha uzatamayacağımı bilişimdir.
içimde bir yerlerde uzun sayılabilecek bir süre bu tarzı yaşamanın verdiği haz var, estetik olarak kısa saçlı olmak o kadar da kötü değil diye düşünüyorum.
ve fazla uzatmaya gerek yok diye düşünüp birazdan evden çıkıp yıllardır uğramadığım berbere gideceğim.
zafer kazanmış komutan gibi bakacak berber, mesleğini yapmanın tadına varacak.
saçlarımı toplayacağım, son sözümü soracak berber, "fazla acıtmadan kes!" diyeceğim.
ama yok, bir öncekinde yaptığım gibi, uzun olan kısmına ilk makası kendim vuracağım. bunca zamandır uzatmışım, ilk darbeyi kendim yapacağım.
direnemedim saçlarım, affedin.
bir daha buluşur muyuz bilemem.
ama sizinle geçirdiğim zamanlar güzeldi.
her şeyin sonu var, bu işin de sonuna geldik artık.
hoşçakal benden bir parça olan saçım.
not: şimdi evden çıkıyorum ve gördüğüm ilk berbere gidip 3 numara saç kesimine başlıyorum. ya şimdi, ya hiç! **
