en zoru tek adımda düşeceğini bilmektir.
gitmeseydin mesela düşerdik.
gitmeseydin evvela, kalkardık bize.
bir adım önüm uçurum, bir adım gerimde uçuyorum.
yönünü kaybetmiş kaç trafik lambası var içimde bilmiyorum.
akışını gizlemiş kaç seyir hali...
duydum, adım ağzında unutulmuş.
yüzüm unutulmaya yüz tutmuş.
yanaklarım dişlerimle dikilmiş;
tebessümler hep mecburi.
ölmeseydin mesela, en azından bir şey olurduk.
miligramı bardaktan taşmış hiç bir sakinleştirici azaltmıyor hüznü.
ve hiç bir doktor yazmıyor reçeteye seni.
bu ruj senin.
bu allık senin.
bu jilet, bu ip, kapı, zil, numara benim.
ara sıra ara.
karların eski beyazlığı yok, gidenin geldiği de.
öğrenilmiş hiçbir çaresizlik metodu işe yaramıyor.
bir çare var.
bir çare var fakat haberin yok.
haberin olsa gitmezdin, haberin olsa ölmezdin.
haberin olsun özledim.
ruhu okşamıyor kanepeler ve katlanıp tek kişilik olan nevresimler küskün.
kanmıyor, inanmıyorlar.
buzdolabına yapıştırılmış fotoğrafında numaran yazıyor: '24 saat vefa servisi hizmeti.' aradım çalmıyor.
tablete gömülmüş hiçbir uyku hapı yetmiyor.
anlıyor musun ulan uyunmuyor.
gitmeseydin uyurduk mesela, ölmeseydin bir şeyler olurduk.
sevgili değil, eş olurduk.
ruhun ruhuma denk.
biraz feminist düşün, yaşasın kadın erkek eşitliği.
bu çizgiler senin.
bu yollar senin.
bu bardak, bu ilaç, reçete, özlem, kazak, yağmur, kar, benim.
üşürsen eğer yokluğunda yanan canımı düşün.
o, benim.
Rahmi aydın
