en büyük dayanağınızın aslında öyle olmadığını anladığınız, koca dünyada yapayalnız kaldığınız anda karşılaştığınız ruh tepkisidir.
telefonunuzu kapatır, yürümeye başlarsınız. bomboş hissedersiniz en başta. hatta şaşırırsınız. "böyle olacaksa, çabuk atlatırım" diye düşünürsünüz. çünkü gerçekten çok boştur, hiçbirşey hissetmezsiniz. ne üzüntü, ne kandırılmışlık hissi, ne de diğerleri. aslında olayın şokunu yaşamaktasınızdır, henüz idrak edememişsinizdir.
sigaranız biter.
yanınızdan geçen ilk minibüse biner, minibüste çantanıza atmış olduğunuz kitabı okursunuz. minibüsten inip eve yürürken bir arkadaşınızla karşılaşıp, onunla 2 çift laf edip, eve girer, ailenin halini hatrını sorarsınız.
