Yeni olmayan, ucup gitmis olan, kiymeti eski olunca bilinen sey. Eskiden sahip olduklarimiza artik sahip olmadigimizi fark ettigimizde pismanlik, caresizlik, bosluk degil mi uzerimize coken karabasan gibi?.. Lise hayatina kadar giriste cantani attigin koridor, evdeki mutluluk, kahkaha seslerini duymayinca, hep yanyana gordugun aileni parcalanmis gorunce insan cocuklugun bir adim geride kaldigini farkediyor.. Aska dair duygular, acilar gecermis de bu eksiklik, peter pan misali cirpinmalar gecmezmis, unutulmazmis.. Ama insan yine de bir seyler ogreniyor, ilerideki ailemde bunlar olacak, bunlar olmayacak diye simdiden karar veriyor..cocukluk iste..istedigin kadar uzaklas, doldurulamayan acilar, yaralar.. Degerini bilmek gerekmis ailece cikilan skici ve siradan yolculuklarin, aksamlari oturup cay ve meyve faslinin..insan siradanligi ozluyor, onun icin yaniyor eskiye..
