biraz anlayış göstermek istemiştim sadece. arkadaşlarıyla dışarı çıkmasına pek karışmamıştım. öyle ya, sürekli benimle gezmek zorunda değildi, bu hayat onun için sadece benden ibaret değildi, arkadaşları olacaktı ve buna 'normal şeyler' gözüyle baktım.
sonra şenliklere arkadaşlarıyla katıldı. benimle durmak istemiyor gibiydi. "olsun" dedim kendi kendime çünkü kendimi tanıyordum; "pek eğlenceli biri değilim, kız benimle sıkılacağına biraz eğlensin" dedim. ne kadar çağdaşım, ne kadar anlayışlıyım, değil mi?!
sonra söylüyor; benimle yapmadığı, bana "hayır ya, yapmam" dediği etkinlikleri arkadaşlarıyla yaptığını söylüyor. hatta ve hatta çok ısrar etmeme rağmen yemediği midyeyi bile "yaa zorla yedirdiler ama" diye açıklamasını yaparak onlarla yediğini söyledi. kırıldım ama onun sevincine gölge düşürmedim. sonra ayrıldık.
şimdi ortamını kurmuş, hergün ayrı bir kafe, ayrı bir gezinti, ayrı bir ortam, eğlence... en kötüsü de arkadaşım dediği kişilerden biriyle yakınlaşmış. arkadaş... oysa ki ben, bizim ayrılabileceğimize bile inanamamıştım hiç. hep birleşeceğiz umutlarını taşıdım. şu anda ise neye üzüleceğime, hangi yaptığına kızacağıma şaşırmış durumdayım.
nasıl yapabildin böyle bir şeyi, bırak yapmayı düşünebildin? bu kadar değersiz miydi bu sevda? aferin sana..
