hani bazı bazı dönüp dolaşıp izlediğiniz filmler vardır ya! işte bu da böyle bir film sanki. süslü olmayan ama oldukça hisli oyunculuklarla bezeli, içiçe geçmiş, oldukça tesadüfi gelen, ama izledikçe rahatsız etmeyen hikayeler örgüsü ile dolandırılmış bizden bir film aslında. fatih akın ın zannımca mükemmel içten dili ile örtülü. oyunculuklar dedim de, çoğu izleyene bana da geldiği gibi nurgül yeşilçay haddinden fazlasıyla itici gelmiştir film boyunca. özellikle o kırık, bize mensup ingilizce aksanı ve eğreti gibi duran hareketleriyle, izledikçe ''bu karının ne işi var lan bu filmde'' diyesi geliyor insanın. ama sonradan da düşünüyorsun, fatih akın kesinlikle böyle bir portre çizmiştir kendisine diye. aramızda yok mu, ki kendi halinde devrimci takılan arkadaşlarımız. bu arada filmin kesinlikle en büyük oyunculuklarından birisi, kesinlikle nursel köse'ye ait. filmdeki karakterlerden zannımca yine en iyi şekilde betimlenen ''yeter''e hayat veren nursel köse'nin özellikle baki davrak ile olan diyaloglarında, bir hayat kadınından daha fazlası olduğunu da anlayabiliyoruz, kızına duyduğu özlem, hayatın onu, para karşılığı kendisini satmasına kadar getirmesi, ve sonunun, ''hayatının bundan sonrasını kurtarabileceğini'' düşündüğü bir adamdan gelmesi. rahmetli tuncel kurtiz in sahneleri de mükemmel bu arada. o kırık, seneler önce almanya'ya göçmüş, ama ana aksanıyla karışık alamancı tiplemesinden farksızdı kendisi.
filmin sonunda bekledim kendisini; hüzünlendim, daha sonra bir kez daha izlemek üzere, jenerik akarken yaktım bir sigara, ve artık kendimle içselleştirdiğim gegen die wand a merhaba dedim.
