cam kenarında oturmuş oje sürüyorum. bir kız çocuğu gördü beni, bahçeye koştu.
"ne renk sürüyosu" dedi. gülümsedim. cevabımı beklemeden arkasını dönüp zıplarken summertime sadness şarkısını neredeyse hatasız söylemeye başladı. "siyah" dedim. şarkısını bitirene kadar bende ojeyi aradan çıkardım.
"evde vişne var, sabah topladım. yiyelim mi" dedim. "bence pembe sür, siyah çok kötü bir renk. kızlar pembe sürer" dedi.
bahçeye çıktım, birden havaya kaldırıp gıdıkladım.
"hadi bii dahaaaa bi dahaaa" derken yüzünü buruşturuyor, öndeki dişi yok.
"şarkı söyle, söz" dedim. summertime sadness'ı beraber söylerken yemin edebilirim, gazeteye sarıp evde yemeyi düşündüm kızı.
babaannem el çırpıyor bize, zeliha 9 yaşındaymış. vişne yemeyi çok seviyor.
karşı çaprazdaki bina da oturuyor. o günden sonra zeliha'yı görmedim ama şarkıyı duydukça aklıma geliyor.
bugün dinledim.
