yaklaşık 7 aydır alkol almıyorum. antidepresanların vücuduma verdiği uyuşukluğu saymazsak uzunca süredir kendimdeyim. 29 günden sonra ilk defa geçen cumartesi akşamı bir aile dostu ziyareti sebebiyle zorunlu olarak evden dışarı çıktım. her şey bıraktığım gibiydi. apartman girişindeki kırtasiye. karşıdaki okul. sokağın sağ köşesindeki ankesörlü telefon kulübesi.. arabaya bindikten sonraki 15 dakika müthiş gergindi. gideceğimiz yere vardık ve içeriye girdik. kucağıma aldığım, cennetin silüeti ile hayata döndüm. henüz otuz iki gündür hayatta olan, nereye
geldiğinden bihaber, gözlerimin içine baktığında dünyanın durduğunu düşündüren, anlık ta olsa insan olduğumu unutturan, sadece annesinin memesine hasret küçük bir adam.. bilse ki dünya ironik bir cehennem gelmek ister miydi dersiniz? belki de..
