ta, çocukluk yıllarımdan hatırlarım, o zamanlar köhne bir evimiz vardı. sobalı. işte, o güzelim evde, ben pazar sabahları ıslak bir bezle uyanırdım hep. annem, yani kanatları gözükmeyen melek koltukları silerdi. camları, televizyonu, halıları, sobayı... silecek bir şey kalmadığında ise benim ayak tabanlarımın kirine vururdu kendini.
ilk önce irkilirdim o soğukluktan. kızardım belki de. daha sonra, bilerek kısardım gözlerimi. annem öperek uyandırsın diye beni. sıkılırdım bazen de. bir gece öncesinde ne izlmeişsem tv'de o yüzden uyanamazdım. en çok da hayalet filmini izlediğim gecenin sabahında şakalaştık annemle.
bir şakaydı bu belki de. fakat, bazen dozajını ayarlıyamıyordu annem. menopoz dönemiydi galiba o günler. sürekli gergindi. ve, sürekli sinirli. kopmasından korkuyordum. onun için yardımcı oluyordum temizliğine. sınıf arkadaşım or.ospu cevat, bir gün elimde toz beziyle tv'yi silerken görmüştü beni. mahalle maçına çağırmak için gelmişti bize. 5 yıl anlattı her yerde. tv'yi silmeye çalıştığımı. adından belli adamın kişiliği. ne beklersin ki?
uzun lafın kısası, şimdi o kadar uzaktaki o günler. o temizlik serenatları. kalorifer böcekleri yarim oldu, annemden uzak bir şehirde.
tüm börtü-böcek mesken tuttu teras katımı. efil efil rüzgarı hissediyorlar her daim. cips kırıkları ve ekmek kırıntıları doyuruyor her birini. fakat, çok üzücü bir haberim var hepsine:
"haftaya temizlik takıntısı olan o melek geliyor yanıma. pazar sabahı yine ıslak bezle uyandırmak için beni. sabaha kadar uyumayacağım. ve, gözlerim hiç açmayacağım pazar sabahı."
