Yazıyı okurken bu şarkıyı dinlerseniz ve yazının sonunda gözünüzü kapayıp arkanıza yaslandığınızda hissedeceğiniz
his silsilesidir. Ha bazen yaramaz mı? Yaramaz, doğrudur.
Genzimde bir acı, belki soğuğun etkisi. Değişmeyen mimiklerimin sanatçısı hangi benliğim ki? Bir müziğin uğultusu mu o kulaklarımda yoksa bir ağıt mı karanlığa gömdüğüm yıllara. Felaket, bu kadar olumsuz olmamalı. Aynalarda göremeyişim kendimi ışıksızlıktan mı? Kemiklerim ağrıyor. Sakin bir kompozisyondan öteye gitmek istemediğim hayatımda kimsenin ilgisini çekmeyen bir pozisyon buldum. Kendi hayatıma sonradan dahil olmak? Pek bir acı. istemeden hayatımı yönlendiren olayların senaristi de benim. O zaman nasıl istemedim. içimdeki kötü kim, iyi kim? Kaburgalarımın bu kadar acımasına sebep ne? Peki kalbime her nefes alışımda saplanmasına? Dişlerimi kenetleyenle aynı olmalı. Umutsuzlukta umut yaratmak ne kadar çok zor. Birilerinin yalnızlığını giderdiği acıklı bir müzik olmak, siyah bir renge sahip olmak. Oysa biraz maviydi istediğim. Peki siyaha alışmak? Bir badtrip mi bu yoksa? Uyandığımda, ayıldığımda geçecek mi? Evet öyle olmalı çünkü herşey yolundaydı. Dalga gelip kumdan şatomu yıkmamıştı, daha erkendi. Boğulmak çok zor, nefes alırken boğulmak çok zor. Rengini kaybetmiş bir gök kuşağı olmak çok zor. Velhasıl kelam gülmeyi unutmuştuk, artık tebessüm bile çok zor. Tek bir renk kaldı hatıralarda, onuda yaşatmak çok zor.
