diyorum ki kendime nasıl? nasıl bu kadar inanabilirsin? nasıl bu kadar inanmak istersin? nasıl inandığın gibi olması için inatla hiç ama hiç -bıkmadan,usanmadan- çabalarsın. bi insanın bi insana inancı hiç mi kırılmaz? aslında kırıldı. ama kırılmasına rağmen inanmak istedim, inandım.
''çok inatçısın'' dedi bana. haklıydı.
çok inatçı olmasam senin yanında olamazdım diyemedim. neden? çünkü yanında olamamak gibi bir ihtimali bir daha köşesinden geçireyim istemiyor benim aklım. oysa ki hiç bir zaman ben geçirmedim. onun umutsuzlukları, onun güçsüzlükleri, onun kötü hisleri geçirdi bunu hem aklımdan hem yakınımdan. geçirmekle de kalmadı hatta, onsuz kaldım ben defalarca. yanımda sandığımda bile yanımda olmadı hatta. buna rağmen inandım. yokken bile geleceğine inandım.
inancı, güveni sevgi besler sanırım. çok sevdim. gözlerimin içine kadar güldürüyor beni o kadar sevdim. o yüzden de inanıyorum. yine kötü hissederse, yine eli kapının tokmağına giderse diye ödüm kopuyor. biliyorum aptallık bu, ama ben aptal değilim ki. ben aşığım. o çok çok çok severek, uyumayıp sabaha kadar düşlediğim hayallerimi nasıl özledim. onlardan umudumu keseli çok olmuştu, en son beni bırakıp gittiğinde yani. şimdi tam o hayalleri yeniden kurmaya başlamışken,
sevgilim, Ali.
lütfen gitme bu kez be.
