bunu nasil asicam bilmiyorum. zorlaniyorum. gozlerimi kapattigimda yuzunu gormek istemiyorum. kotu oldugum zaman sana sarilmaya ihtiyacım olduğunu kabullenmek istemiyorum. biz olmayi ozledigimi kabullenmek istemiyorum. evde isler kotuye gittiginde siginabilecegim tek insan oldugunu kabullenmek istemiyorum. guclu olmaliyim diyorum. asmaliyim. dunyanin sonu degil. yapmam lazim diyorum. bunlari soylemeyi bitirmeden gozlerim doluyo. her gun duzenli olarak agliyorum. uyusmak istiyorum onun icin. hissetmemek icin bi sey. ilac kullandim 4gun. o da iyice sersem yapiyo beni. ruh gibi dolasiyorum tum gun surekli uykulu. bunlari itiraf etmekten de nefret ediyorum. boyle yaptikca kendime kiziyorum iyice kendime saygim kalmiyo. her sabah uyanirken bugun yasicaksin diyorum mesela kendime. uyaniyorum. kalkmiyorum yataktan kalkamiyorum. kendimi hazirlamam lazim once. ama tabi bi umut telefona bakiyorum. bi sey olmayacagini biliyorum ama iste hani.... sonra yasicaksin diyorum bugun. normal insanlar gibi. kendimi ikna etmeye calisiyorum. sensiz yapabilirim diye. ikna olmuyorum ama elimden bi sey gelmediginden, annem gelip kazimadan once beni yataktan kalkiyorum. dedim ya bunlari sana soylemekten nefret ediyorum ama cidden su an bunlari yazabilecegim icimi dokebilecegim tek insansin. ironinin hasi. biktim yemin ederim kendimden bik tim. ya neyse.
