hayatımda sadece bir kez gördüm babamın ağladığını.
Dedem parkinson hastasıydı, son 15 yılda adım adım eridi adam. 15 yıl babam güçlü görünmeye çalıştı, güçlü olmaya çalıştı. Hastalık iyice ilerleyip, dedem öz oğlunun adını unuttuğunda dahi babam güler yüzlü görünmeye çalıştı; neşe saçmaya çalıştı.
içinin buruk olduğunu biliyordum, küçük yaşıma rağmen farkediyordum bunu.
bir gece dedemin vefat haberi geldi. babam o neşesini bıraktı, ciddiyet yüzüne yansıdı iyice.
cenaze namazı, ardından defin işlemine geçildi. beyaz kefen içerisinde toprağın arasında görünce babam dedemi, bıraktı kendini babam. çocuk gibi ağlamaya başladı. babamı görünce ben daha çok ağladım; o dağ gibi adam ne hale düşmüştü; dayanamadım o görüntüye.
