ne yapsam ne etsem içimdeki bu acıyı tutsak edemiyorum. sürekli gün yüzüne çıkıveriyor. sürekli beni kemirmeye çalışıyor. şu kışın acımasız soğuğunda bir de yokluğun üşütüyor. günler geçmek bilmiyor. hiçbir şey gerçek mutluluğu yaşatamıyor. çok özledim. arayamıyorum: sesini duymak istedim bile diyemiyorum. çok, çok acı çekiyorum sana ulaşamamaktan. gerçek manada hiç bu kadar uzak kalmamıştık biz. soluğuna, sesinin tonuna, adımı söyleyişine hasret kalmamıştım bu kadar.
sevgilim, geceleri uyuyamıyorum. artık yorgunluktan uyuyakalırsam diye bekliyorum çaresizce. başım hiç bu kadar sık ağrımazdı, şimdiyse durduramıyorum. yok olsun günler! yaşanmadan geçsin gitsin sen gelene kadar, zaten yokluğunda ömrümden ömür gidiyor, yaşanmadan gitse ne olur...
koltukta uyuyakaldığın zamanları özledim. eğilip koklaya koklaya öpücük kondurduğum gözlerini özledim. seni yerine yatırıp göğsüme yumulup uyumanı hissetmeyi özledim. ne yapsam da yanmasa bu kadar ciğerim ? nefes alamıyorum sevgilim. nefes alamıyorum. meleğim, yüzümün tebessümü, ruhumun huzuru.
seninle üşümek istiyorum. hatta hasta olmak seninle. ama asla sensiz yaşamak değil. seni çok seviyorum, ömrüm.
