daha önce yapılmışı var. neticesi nedir peki? hüsrandır. neden hüsrandır? anlatayım; bilindiği üzere ezan türkçe okundu. peki nasıl okundu? hemen yazalım;
tanrı uludur tanrı uludur.
tanrıdan başka yoktur tapacak.
şüphesiz bilirim bildiririm, tanrının elçisi ve resuludur muhammed
haydin namaza, haydin felaha!
öyle üstünkörü okuyunca bir sıkıntı yok gibi duruyor değil mi? ama gelgör ki kazın ayağı öyle değildir. asıl mevzuya gelirsek; ezan madem türkçeleştirilmiştir de "felah" kelimesi neden atlanmıştır? neden türkçesi olduğu halde, türkçesi tercih edilmemiştir? cevabı çok basit aslında "felah" kelimesi "kurtuluş" demektir. dolayısıyla insanları kurtuluşa davet eden bir çağrı anlaşılır olunca o dönemki kimi zevata göre tehlikeli olmaktadır. işbu sebeplerden ötürü o zaman için türkçe ezan sakat bir zihniyetle doğmuştur. zihniyetimiz çamur olduktan sonra ister türkçe olsun, ister arapça ne önemi var? son tahlilde mesele değildir türkçesi, arapçası mesele niyyettir evvela. şunu demeden de geçemeyeceğim. bence bir şeyin orijinali neyse öyle kalmalı. her şey aslı yaşatılmalı. nasıl ki çeviri şiir aslına benzemiyor aynı onun gibi...
