iyte ye yüksek lisans için başvuruda bulunacaktım. Çok kararlı ve istekliydim. Tüm belgelerim hazırdı. Ve çok çaba sarf ettim toplayıncaya kadar hepsini.
Mezun olduğum üniversitenin öğrenci işlerini aradım, transkriptimi telefondan istemiş olmam yetmiyormuş gibi, izmire göndermeleri için ikna ettim adamları. iki tane hocam çok yoğun olduğu halde referans mektubu yazmaları için onları da ikna ettim. Oturup saatlerce niyet mektubu yazdım beni kabul etsinler diye. Vesikalık çoğalttım. Tüm belgelerimi zarfa koydum. Kapattım zarfı. Urla'ya kadar gitmeye üşendiğimden zarfı postaya verdim. Son günden bir gün önce okulu aradım mal geldi mi diye. Yok dediler. Ama belgelerin kayıp madem, yarın başvuru formu getir sadece, ön kaydını yapayım diyerek bir güzellik yaptı adamlar bana. Tamam getiricem dedim.
Ve geride bıraktığımız gün içerisinde urla'ya gitmeye üşenip, vazgeçmek için bir sürü sebep yaratıp, vicdanımı huzura kavuşturarak vazgeçtim başvuru yapmaktan. Ama bu kadar üşengeç olsam o belgeleri toplamak için o kadar çaba sarf etmezdim herhalde. Neden vazgeçtim acaba? Amacım ne olabilir böylesine saçmalarken?
Mantıklı düşününce vazgeçmekte haklıyım aslında, ama insan gibi git başvur işte di mi? Kabul etsin hele bi adamlar seni, sonra düşün istediğin kadar. Vicdan yaptım ve huzursuzum işte.
