akp iktidarı ile birlikte tartışılmaya başlanan bir olgu bu. tartışılmasında da fayda var. ancak faşizm gibi artık herkesin herkesi tanımlama biçimine dönüşmüş bir kavramla değil. evet, "köylü sınıfı" diye nitelendirilen kesimin çoğunluğu ortada, ancak bu çoğunluğa faşist diyebilmek için çoğunluklarının arkasında bulunan bir güçten, hatta bizzat devlet gücünden bahsetmek gerekir. ki, bu türkiye için mümkün değil.
mesele özellikle 1950'den itibaren hızlanan bir süreç meselesi. ekonomik gelişmeyi sağlamadan, tarım toplumunu dönüştürecek bir sanayileşmeyi gerçekleştirmeden, altyapı koşullarını iyileştirmeden köylüleri şehirlere göç etmeye zorlamak ve hatta bu göçü teşvik etmek en önemli sebep. ancak göçü teşvik eden siyasi anlayışın merkezinde de bu insanların zaten yaşadıkları yerlerde mutlu edilemediği, bir bilinç aşılamaktan çok idare edildiği, hatta yok sayıldıkları gerçeği var.
bugün için de geçerli bu yok sayma tavrı. kimse anlama derdinde değil bu insanları. sadece sorun olarak görülüyorlar. bir tehdit olarak algılanıyorlar. müthiş bir iletişim kopukluğu var ortada. sanki memnunlar onlar hayatlarından, sanki birilerinin istanbul'daki huzurunu bozma gibi bir amaçları var, sanki örgütlenmişler ve gerçekten de "onlar" olmuşlar ve bir savaş başlatmışlar.
en azından demokratik olduğunu iddia eden bir rejim var türkiye'de. bu insanlara da oy hakkı verilmiş ve bu insanlar kendilerine verilen değerin en üst noktası olduğunun bilinciyle seçme haklarını her defasında kullanmışlar. kendilerini hiçe sayan, dinlemeyen, bizzat yanında olması gerekirken olmayan her siyasi anlayışı cezalandırmışlar.
"köylü sınıfı"nın iktidarı belirlemesi son seçime özgü bir durum değil ve sadece siyasi iktidarı seçmek bu sınıfın kendi hayat tarzını dayatması olarak açıklanamaz. çoğunluğu yok sayıp mutsuz edersen, sadece matematiksel bir gerçeklik olur seçim sonuçları. şaşı bakanlar şaşırır ancak, o da malum kişisel bir mesele.
