çok sorguladım. anlamaya çalıştım. kızdım. ağladım. bağırdım. kırdım, döktüm. inanırken, inanamadım.
yaşadığım kısa ömürde zeki olduğumu söylediler bana hep. ama bunu;
anlayamadım...
kahrolası fil hafızamın ceremesini çekiyorum.
ben yapılanları unutamıyorum.
hazmedemiyorum.
o kadar "ben" oldun ki, bunda da ben olursun sandım.
"sen" oldun.
başını eğmeyen, hep dik duran, korkusuz duran ben;
bi' sana gösterdim zayıf anlarımı.
bi' sen bilirsin korkularımı.
aynı şeyleri tekrar yaşama ihtimaline rağmen,
ağlamalarıma rağmen,
"ölüyorum"lara rağmen,
"binme o uçağa"lara rağmen,
burada her geçen gün eriyeceğimi adın gibi bilmene rağmen,
o temiz kalbine yenildin.
bi' tek bana mı işlemez o vicdan?
çok sorguladım.
sevgin, aşkın hariç.
ondan kendim gibi eminim.
nasıl unutursun?
nasıl yedirirsin?
sormaktan, sorgulamaktan yoruldum.
ama nasıl, nasıl, nasıl?!
sana yeterim sanmıştım.
yetememişim.
şu günlerde olanlar benim kişiliğime taban tabana zıt, iyi bilirsin.
ama bende öyle bi' sevgi var ki.
gözüme perde indiriyor, kalkıp savaşacak güç bırakmıyor.
silip atmaya güç vermiyor.
şunu da bil ki;
sevgim kadar güçlü nefretim var.
nefretim boyumu aşmış benim.
affetmem, bilirsin.
sakın bekleme affedeceğim günü.
sen unutmuş olabilirsin çektiğimiz zorlukları. ya da hatırlamamaya çalışabilirsin.
göz ardı edebilirsin.
ben etmeyeceğim.
hala, şu an bile zarar görürken,
affetmeyeceğim.
seni öyle özledim ki.
benim kolum kanadım kırık,
sevgilimin, eşimin, evladımın, dostumun eksikliği var üzerimde.
ben öyle bi' "sen" olmuşum ki,
hiçbir şeyi başaramıyorum.
yaşamayı bile.
gel de, benden istediğin gibi koşa koşa gelip, sımsıkı sarılayım sana.
üşürsün bensiz oralarda,
ben de üşüyorum çünkü.
gözünden akan bir damla yaşa kıyamam ben,
bana sarılıp ağla.
öperek silerim ben.
