bir de sarılırken benimle yumuşak bir ses tonuyla, içimi de okşar gibi dertleşsin. bana dertlerini anlatsın. sonra ben de "sonunda ağlayacak omuz buldum." deyip rahatlasam. alsam karşıma anlatsam ona tüm dertlerimi sıkıntılarımı, bugüne kadar hiç kimseyle yapamadığım şeyi artık onunla yapsam, dertleşsem.
kimseye dertlerimi anlatabilecek kadar yakın olamadım, güvenemedim. bunları dinlemek isteyecek kadar bana yakın olabileceğini düşünemedim. hep aksi olan ben oldum. sonra insanlardan çekindim, bana yakın değildir ki niye uğraşsın, beni dinlesin dedim.
abi yalnızım ben, cidden. ölüyorum yalnızlıktan. "kötüyüm" desem etrafımda bir tane insan yok ki "neredesin, geliyorum." desin. benim suçumdur ama bu da, kesin yine benim suçum. etrafımda insan olmaması tabii ki benim suçum.
neyse. ülkede sol bek yetişmiyor, biraz daha buna kafa yorayım ben.
