Küçükken dedemlerin Bahçedeki aslanağzı çiçeklerinin içine hapsederdim.
En acımasız olanı ise, küçük bir kaba koyup toprağın altına gömerdim. Ertesi gün gider bakarım yaşıyor mu diye. Öyle büyük heyecanla giderdim ki kontrol etmeye, eğer hala hayattaysa, o andan itibaren benim en sadık, en güçlü askerim olacaktı. Onunla dünyayı bile ele geçirebilirdim. Çünkü o çok güçlüydü, saatlerce havasız bir şekilde toprağın altında kalmasına rağmen ölmemişti.
Ama hiçbirine canlı ulaşamadım. Ertesi gün gittiğimde hepsi ölmüştü. Bugün ben bu haldeysem, bütün dünya önümde diz çökmüyorsa tüm suç o sineklerindir!
