ilk defa kendimi bu kadar aciz, bu kadar çaresiz hissediyorum galiba. içim içimi kemiriyor, aklımı oynatacak gibi oluyorum ama nafile. annem kanser.. daha birkaç ay öncesine kadar sapasağlam, dimdik ayakta duran kadın her saniye önümde eriyor şimdi. ve ben hiçbir şey yapamıyorum. işin acı tarafı gerçeği de bilmiyor. doktorlar çok yaşamaz, ışın tedavisiydi, kemoterapiydi fazla ümit bağlamayın, 3-5 aya kalmaz ölür diyorlar. ölüm allahın emri, hepimiz bir gün öleceğiz illa ki. ama erkendi daha. daha benim mürüvvetimi görecekti, torunlarını sevecekti. her hastaneye gidişimizde inşallah kötü bir şey çıkmaz dedikçe o, benim yüreğim parçalanıyor. belki hissediyor bazı şeyleri, o da bize çaktırmamak adına, evlatları üzülmesin diye içine akıtıyor gözyaşlarını. ben de kaç zamandır içime akıttığım göyaşlarımı bu gece klavyeme akıttım. çok klişe ama hayat cidden boş, sevdiklerinizin kıymetini bilin. henüz kaybetmemişken, ellerinizdeyken..
