eğer insan gerçekten insansa birine de değer veriyorsa zaten karşılığını beklemez, karşılık bekleyen insan zaten çıkarcı ve menfaatcidir, bunu şöyle de ifade edebiliriz örnegin, yeni bir ortamda biri ile tanışırsınız, konuşması mimikleri hal ve hareketleri hoşunuza gider, muhabbeti sağlamdır filan neyse, bu adama değer verirsin, gerçi bu değer dediğimiz ne? birine değer verince o insanın fiyatımı artıyor? değer verdinde karşılığını alamayınca zararmı ettin? ama sevgi farklıdır, insanları sevmenin bir tutarı veya mantıklı bir açıklaması yoktur, kimini güzeldir seversin, kimini kabadır ama orjinaldir seversin, kimini sakatdır, spastikdir seversin, kimini delidir seversin, kimini akıllıdır seversin, alıp koynuna sokmadığın sürece de onun ihanetini siklemezsin, yani arkadaşlar şöyle noktalamak gerekirse olayı, çocukluk arkadaşlarınızı düşünün, hangi birini arayıp soruyor veya düşünüyorsunuz? ismini bile sonradan sonraya hatırladığınız belki yüzlerce şey paylaştığınız bir çok dostunuz değer verdiğiniz insanlar oldu, hani ne yaptınız onlar için?
demek ki ibneliği kendimizde arayacaz, yazar çok güzel belirtmiş, sen elmayı seviyor olabilirsin ama elma seni sevmek zorundamı? sen insanları sev kardeşim, karşılıksız sev, insanlar ne kadar göt olursa olsun gene sev, bir gün kadir kıymet bilen bir elma çıkar nasıl olsa, bütün elmalar çürük değilya?
not: asla birine iyi demeyin, sonra kötü demesi zor olur.
