Gecenin sessiz olmasını istediğim, gecenin yalnız olmasını istediğim saatler her zamanki gibi geçiyorken uykunun mayhoş tadını alıyorum. Ah şu duvar saatleri ve o dişlilerin tik takları. Dişlerimi sıkmama sebep oluyorlar. Yoldan geçen arabalar ve tek tük otobüsler bana belgeselleri anımsatıyor. Hani şu büyükbaşlar göç eder de aralarında bir iki fil görünür.
Ağzım, dilim, boğazım çamur kaplanmış sanki. Sigarayla olan ilişkim bu aralar ateşli. Yutkunduğumda bile nikotin ihtiyacımı giderebiliyorum. Hatta dur bir tane daha yakayım da dişlerim gevşesin.
Kaybolmuşluk sendromu, depresyon, isteksizlik, duygu iniş çıkışları. Artık umrumda değil. Gülmeyi özlemiyorum, üzülmüyorum, sevinmiyorum. ifadesiz bir hocam var, sanırım onu anlayabiliyorum. Sözlük, bir zamanlar duyguları hissedebilen bir victoryan vardı ya? Müdüriyetten çağırıyorlar görürsen ilet olur mu?
Şu hayatta 22 yıl geçirip de bütün dünyanın yükünü çekiyormuşum gibi hissettiğim için ise ayrı bir öfke, ayrı bir acıma duygusu besliyorum kendime. Sorunlarımı sorun ediyorum, sorunları olan insanları sorun ediyorum. Günler giderek yavaşlamaya başladı.
Boş zamanlarımda ise çok fazla içmek yeni hobim. Hala nasıl bağımlı olmadım şaşıyorum. Niyetim bağımlı olmak değil tabii.
Hayallerim önemini yitirmeye başladı, engel olabiliyorum. Şimdilik.
içimdeki o bulanık boşluğun artık dolmasını istiyorum. Aslında tek isteğim duygularımı paylaşmak. Paylaşmaya değer bir insan gerek bana. insanlar bu devirde çok nadir.
Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Merak etmeyi unuttum sanırım bu filmi.
Belim, sırtım, ayaklarım ağrıyor. Artık bir öğrenci evim yok. Bu konu aralarda bir yerde "olumsuzluklar" dosyamdan düşmüş olmalı.
Kendimi sokaklarda buluyorum. insanları izlerken, sigara içerken, sağ olsun Ankara beni donduruken.
Yalnızlığımla baş başayız, bana beni anlattı. Sonucunda victoryanın yalnızlıkla arasının hiç iyi olmadığında hem fikir olduk.
Bir kadını sahilde uzun beyaz elbisesi, çıplak ayakları, açık saçlarıyla hayal ediyorum. Fakat oradaki adam ben değilim. Ben o kamerayım.
