hayatım boyunca dinlediklerim arasında dinledikten sonra etkisinden en geç çıktığım senfoni. ilk dinlediğimde uzun süre kendime gelemeyişimi çok net hatırlıyorum, bir müzik bir insanın içine nasıl bu kadar işler? bir müzik bir insanı üzdüğü halde sanki ilaç içmişçesine nasıl bu kadar rahatlatır? sadece bunu dinleyerek bile matt bellamy ilah ilan edilebilir ama, böylesine insan ötesi yetenek örneğinin uprising'le aynı albümde yer alışını bir türlü kabullenemiyorum.
