orta çağda anselmus tarafından geliştirilmiş tanrının varlığını kanıtlamaya yönelik bir kavramdır.
özünde şöyle der:
1. benim beynim sınırlı bir beyindir. sınırlı beynimle sınırsız güç sahibi bir tanrıyı tasavvur edebiliyorsam bunu kendi başıma yapmış olamam. bu ancak bana bizzat tanrı tarafından düşündürtülebilir.
2. ilk maddeye bakıp bu düşüncenin bana benden yüce bir varlık tarafından düşündürüldüğüne ikna olduysanız o halde bu tanrının sadece zihinde var olan bir tanrı olduğunu da düşünemezsiniz. çünkü gerçekte var olan bir tanrı sadece zihinde var olan bir tanrıdan üstündür. benim beynimin düşündüğü tanrı kavramı ise herşeyden üstün bir tanrı olduğu için tanrı gerçekte var olmalıdır. bu tanrının gerçekten var olduğunun kanıtıdır.
olmadı değil mi? bence olmadı. kant'a göre de olmamış. nitekim kant da şunu öne sürer: var olmak bir özellik değildir. bu bağlamda şunu der kant: bir düşünce zihinde var diye gerçekten de bu düşünceye karşılık gelen şeyin bulunması gerekmez. zihin yanılgıya düşebilir bir şeydir.
bence de kant bu noktada haklıdır. çünkü eğer ontolojik kanıtı bir kanıt olarak kabul edersek aynı yöntemle uzaylılardan, diş perilerine, kırmızı benekli ejderlerden vampirlere kadar her şeyi kanıtlamak mümkündür.
ontolojik kuram kendi çinde bir tutarlılık barındırmakla beraber bilimsel değildir. ortaya en baştan konan şey, bir önyargı, bir kalıptır. argümanın kendisi sağlam ve mantıklıdır ama temeli zaten önyargı ya da bilimsel olmayan bir kalıptan oluşur. bu yüzden ontolojik kanıta bacağım girsin diyor ve konuyu kapatıyorum..
