20 sene kadar önce tuvalete gitmeyi yeni yeni öğreniyorum. işte o zamanlar tuvalete girmeden hemen önce donumu çıkarmayı adet haline getirmişim. titizlik de var bünyede huy kurusun. aman paçam yere değecek korkusu var ya kaç yılımı skti attı tuvalet köşelerinde anlatamam.
alışkanlık işte, zaten ev dışında bi yere sıçamamak gibi bir sıkıntı da fazlasıyla mevcut. ikisini birleştir oldu mu combo.
bu durum 10 yıl falan devam etti. *
lan gelmişim 13 yaşına * hala bok uca dayandığı vakit bir telaş alıyor beni. pantolonu nasıl çıkaracağım, nereye asacağım biri görür mü falan diye.
acil durum planı şu;
i) son ana kadar bekleme, geldi mi hemen git kakala tuvaleti.
ii) evdeysen ki başka yerde sıçamıyorsun zaten, rahat şeyler giy, çıkarması kolay olsun.
iii) kot pantolonu tercih etme, altına sıçma ihtimali yüzde 67,7 artar.
iv) pantolonu kapının arkasına as.
v) kilodu da lavabonun borusuna sıkıştır.
vi) en acil durumlarda kilotla pantolonun aynı anda çıkar hemen işini gör.
böyle bir planım bile vardı.
her şey köye gitmemizle başladı...
farklı bir tuvalet, farklı bir musluk, farklı bir lavabo.. benim için kabus dolu günler başlıyordu.
tuvalette kilit gibi bir kavramın olmaması da en büyük tedirginliğimdi. ya ben rahat rahat sıçarken içeri biri girseydi. rezillk kavramının tanımı olurdum amk.
neyse efendim ilk başlarda epey sıkıntı çektim. kardeşimituvaletguard olarak diktim tuvalet kapısına. tuvalet de bi ilginç amk. içeri giriyorsun, 5 adımlık bir koridor solda banyo ilerde tuvalet garip yani.
kardeşim ilk girişte nöbet tutuyo, ben de rahat rahat sıçıyorum içerde. **
yine bir gün acayip sıkışmışım. kardeşimi arıyorum nöbet tutsun diye yok amk. onu ararken müthiş sıçış planımın ayrıntılarını düşünürken iyice uca dayanıyo yemeğin gereksiz kısmı.
yapacak bir şey yok deyip dalıyorum tuvalete. pantolunu kilotla bir çıkarıp ilk kapıya asıyorum. mallığa bak amk. ikinciye assam hiçbir sıkıntı yok ama neyse.
rahat rahat yaparken kaka mı dışardan yaklaşan seslerle irkiliyorum. haha siktir oluyorum tuvalette.
işimi hızlıca gördükten sonra ilk kapıdan dal daşşak meydanda çıtıktan sonra aradaki koridor kapısına asılı kilotla pantolonu giymeye çalışırken kuzenin yengemle birlikte içeri girmeye çalıştığını anlıyorum..
ulan canım burnumda bir elimle kilotlu pantolonu giymeye çalışıyorum diğer elimle kapıyı ittiriyorum görmesinler diye.
"callofcu kapıyı aç" diye bağırıyo yenge. işimiz olmasa ne yapim tuvalette değil mi ama.
"açamam" diye bağırıyorum ben de. kapı yavaşça açılıyor ben daha yeni giymişim kilodu, kuzen üstüme kusmasın mı.
vayy amk hayatımın en iğrenç günü.
elimi yüzüme attım, domates kabuğu amk. o anda ben de kuzenin suratına bir kustum ki anlatamam.
manzara şu amk; apntolon paçalarda, kilottan itibaren üst tarafım komple kusmuk içinde. yengemin insanlıktan çıkmış hali bana bağırıyor.
o gün de bütün akrabalar bok varmış gibi bizim evde. kokuyu alan geliyor amk.. boğazıma kadar boka kusmuğa batmı konumdayım. üstüne yanağımın solunu tırnağıyla çizen kuzen.
hala izi var amk. karizma duruyo eyvallah da kim nasıl oldu anlat dese yüzüm kıpkırmızı oluyo.
___________________________________________________________________ tanım: tuvaletini rahat rahat yapmaya alışan bünyenin hikayesidir.
___________________________________________________________________
