şimdiye kadar ve dün sahada yaptıkları vs. hepsini bir kenara bırakıyorum.
maç sonu sevinçlere baktığımda ilk anda didier seyirciye doğru koşup kenara doğru kayıyor ve bir süre kıpırdamadan taraftarın sevincini izliyor ve yüzünde öyle bir gurur var ki izlerken insan bu adamın hayatı boyunca başardıklarının gerçekliğine inanamıyor.
yani gerçekten bir insan hem bunca başarı yaşamış ve hala bu kadar başarıya aç olabilir mi.. yahut kendisini kar kış demeden iki gün üstüste desteklemeye gelen 40 bin seyirciye bu denli saygı duyabilir mi.. onların mutluluğunu kıpırdamadan öylece izledi ve ben bu anda bir süre takılı kaldım.. hala da aklıma geliyo keşke diyorum birbirimize bu kadar geç kalmasaydık be didier.. keşke..
