En gereksiz insanıyım ben bu dünyanın ya. Bembeyaz kar yığınlarından uzaktaki çamura bulanmış umursanmayan kar taneleri gibiyim. Sanki yok olsam hiç farkedilmeyecek gibi ama korkarım bunu öğrenmekten. Toprak olacağız ya eninde sonunda, ben arkamdan ağlayan olmasını isteyecek kadar kötüyüm. Geç uyurum ben nedeniyse geceyi sevmemden derim hep. Yalan! Ben üzülürüm gerçek hayata dönünce güzel rüyalardan uyanınca. Beyazın tek sahibi var hayatımda, ben aynalarda simsiyah, kalan herşey gri biraz benden biraz ondan. Bakıp da göremeyince gözlerim beyaz çekti elini eteğini ne gri kaldı ne de siyah. Sessizliğimi hiç bozmadım altınla dolu ceplerim ama kazanamadım. Ruhum yıpranmadıkça yazamadım çünkü içimde bembeyaz bir mutluluk. Sussak ya saatlerce yanyana. Ya yoksa sana başka siyah, bana senden başka beyaz haram anla. Yorgunum senden uzakta ama yanında dünya bambaşka. Göremedin mi hala bunu. Sevda da neymiş geçici değil bu, unutulur bir gün Leyla ile Mecnun dahi. Sussam karanlık, susmasam bataklık. Mutluluğu yüzünde baki kılmak istedim de olmadı. Ben hiç olamadım belki siyahın ama olamaz başka siyahın senin, benim beyazım.
