memleketten ayrılmış izmir semalarına göz kırptığım günler. güzel bir özel yurda yerleşme. iyi bir oda arkadaşı. temiz pak yataklar. mis gibi çarşaflar. tuvaletler o derece temiz ve yeni. her şey yolunda gider. birgün, ikigün, bir hafta arrtık 15. gün gelmiştir. hala tık yok. sebep temizlik hastası anneniz. "yok evladım dışardayız sık dişini her yere işenmez öle, yok o hanımın evi pek temiz değil, bak gidiyoruz çişim de çişim diye tutturma, yok oraya etme yok buraya sıçma, evden çıkarken çişini bilmem neni yap vallahi sokmam bir yere, hastalıkla uğraştırmayın beni... " artık alışkanlık haline gelmiştir. evden başka yerde s.çamaz, çişinizi yapamaz olursunuz. 15 gün be kardeşim yedin yedin de nerende saklıyorsun onca şeyi. artık dayanılmaz karın ağrısı, şişkinlik.. off feci bir şey. oda arkadaşım gitse de bi işimi görsem diye dörrt gözle bakmalar.. ağlamaklı bir surat. anneye söylenmeler. 12 gün de neymiş 15 gün. ölüyorum sandım. saçma sapan takıntılar ve buna kurban bir insan evladı.**
