küçükken ilgiden mutlusundur ve hatta bunu çocuk aklınla lehine kullanırsın. şımarman karşısında ses çıkarılmaz senden bir tane vardır ve pabucun diğerleri gibi dama atılmamıştır. okula gitmeye başlayınca kardeşi olanlara muhabbete girildiğinde eve gelip anne babadan kardeş taleplerinde bulunulur.bu sırada ''kardeş nasıl yapılır?'', ''ben nasıl oldum?''gibi değişik ve cevaplanması anne babayı zorlayan sorularla başbaşa kalınır. biraz büyüyünce kendin çocuk sınıfına girmek istemediğinden zaten etrafta ablalık taslarsın kardeşe falan gerek yoktur gözünde. ergenlik döneminde ailenin seni anlamayışından ve ilgisizliğinden yakınırken yine kendini kardeş isterken bulursun. artık ''bu saatten sonra bizden geçti,git kendin çocuk yap, büyüt gör gününü.''diyen anne ve babayla karşılaşırsın.
tek çocuk olmak böyledir. ileride kendin gibi büyümeyecek çocuklar olmasına da en nihayetinde karar verirken bulursun.
