aşık olmuştum sözlük, 2 sene önce 2 şubat 2012 tarihinde tanışmıştık onunla. birkaç gün dışarı falan çıktı sonra ben sonunda kendimi tutamayıp "hayatıma gelir misin?" diye sordum buna, şaşırdığından sanırım "bunu düşünmem lazım." dedi. hayatımda hiç mutluluktan koştuğumu hatırlamıyorum o an hariç. hayatımdan çok kız geçti ondan sonra, alışamamıştım birine aşık kalmaya, ayrılmak istedim ve istediğim gibi de oldu. 2-3 hafta sonra tekrar barıştık, sanki hiç ayrılmamış gibiydik. 21 haziran 2012'de metroda kaymaya giderken mesaj attı, ben bitirmek istiyorum dedi. sanırım yine çok rahattım ben, tamam nasıl istersen dedim. ertesi gün istanbul'dan bir kız arkadaş çağırdım - ben bursa'dayken - arkadaşımın evinde seviştik hem de hiç umrumda değildi onu sevdiğim ve aynı zamanda başka bir kızla da konuşuyordum. umrumda değil tribinde böyle güzel takılırken, mesaj attı bana tekrar özledim diye. ayaklarımdan yukarı doğru sanki bir ateş geçti o an, yazlıktan geri döndüğünde buluşmak istedi. geldi yazlıktan buluştuk, 1 hafta sonra anjiyoödem hastalığım yüzünden hastaneye yatırıldım, yanıma geldi, oturduk sohbet falan ettik, hastaneden çıkınca bir şeyler içmeye gidecektik öyle planlamıştık ama burada hayatımın akışını değiştiren bir şey oldu, telefonu elime aldım 4 mesaj olduğunu gördüm, bakabilir miyim dedi, ben de tabiki bakabilirsin dedim çünkü ona güveniyordum onun da bana güvendiğini biliyordum, nasıl olsa bir şey yok mesajlarımda derken, istanbuldaki kız mesaj atmış "geçmiş olsun hayatım ne oldu?" bunu okuduğu an ağlamaya başladı, telefonu yatağa bıraktı, yavaşça ayağa kalktı ve gitmek istedi, ilk başta gitmesini istemediğimi söyledim çok fazla ısrar ettiğinden elimi duvardan çekip, "buyur." dedim. gitti, akşam üzeri geri geldi elinde bir defter vardı. defteri bıraktı, sarıldı, son kez öptü ve dedi ki: "seni seviyorum." donup kaldım, sanki hayatımdaki tüm mutluluk o an bir yere hapsoldu ve artık geri gelmeyecekti. şu an o kıza olan takıntım da beni sevdiğini söyleyerek beni terketmesiydi sanırım. hiç olmayacakmışım gibi olacağıma söz verdim, hiç yazmadım, hiç aramadım, arkadaşlarından halini hatrını sormadım. bilmiyorum, aslında bu halde olmayabilirdim, beni terkettikten sonra benim onu aramamı istemiş ama ben, bir şeylerden vazgeçmebilmenin büyük bir güç olduğunu düşündüğümden bıraktım onu. tek bir fotoğrafımız kaldı her baktığımda gülümsüyorum yine.
insan sadece bir kez aşık oluyor biliyordum, ilk dans ettiği insan olduğu için değil, onun yanında tamamen kendisini özü gibi hissetmesinden.
mutlu son: hastanede mesajını okuduğu kızla hâlâ sevişiyoruz, nefret ediyorum ondan ama, kötü de olsa bana onu hatırlatan şeylerden biri de o.
