Çocuktuk , patates baskıları yapardık sulu boyayla. Cuma günlerinin mutluluğu ayrı pazarların ise kasveti ayrıydı. Ödevlerimizi pazar gecesine bırakır o pazar hiç gelmeyecek gibi keyfimize bakardık. Pazar günlerinde de mutlaka uyku saatlerimizi aşan bir tv programı olurdu. Sonunu göremeden uyumamız gerekirdi.
Naz yapabilirdik sevmediğimiz yemekler konusunda. Sözümüzü geçirirdik aile büyüklerine bir karış boyumuzla. Reddederdik sevmediğimiz şeyleri ve sevdiklerimiz olurdu bir şekilde. Kokulu silgiler ve minik ambalajlı patlayan kolonyalar en büyük mutluluklarımızdı. Ve vazgeçilmez öğretmen parfümleri. Büyük insan olma hayalini yerleştiriveriridi zihnimize. ... Ve kim bilir nice çocukluk eğlenceleri yaşadınız her biriniz. Herkes aynı şansa sahip olamıyor ne yazıkki.
Neticede çocuktuk ve herşey o zaman güzeldi. Annemizin kızmaları gücümüze gider ama kısa sürede unutur gider yine sarılır öperdik.
Bizler büyüdükçe mi hayat çirkinleşti yoksa hep çirkindi de bizler o zaman pembe pencerelerden mi bakıyorduk ..
Çocukluğumu istiyorum iyi \ kötü herşeyiyle.
