kendisi ikinci senesinde acarkent'e taşınmıştı ve teyzemin komşusuydu. sık sık denk gelirdik, hal hatır sorardık, arkadaşımız değil ama selamlaştığımız sevdiğimiz bir abi gibiydi. az çok ispanyolca bilmemiz de bize yardımcı olmuştu.
parayı bulup ağzına yüzüne sıvayan yabancılara nazaran mini cooper'a biner gezerdi. sitedeki bekçilere, güvenlik görevlilerine sürekli yardımda bulunurdu. bir defasında bir bekçiye araba çarpmıştı, kimse alakadar olmamışken adam bütün hastane masraflarını üstlenmişti.
onun dışında gol attığı günlerin ertesinde denk geldiğimizde arabayla geçerken hep "nasıl koyduk" işareti yapardı, neşeli adamdı hep gülerdi.
hala da bu adamın nasıl beşiktaş'a geldiğini ve nasıl gittiğini anlamadım. o kadar kısa bir süreydi ki. abartan diyenlere inat, bu adamın porto yollarından hayranıydık, beşiktaş haberleri çıktığında 1 yaz boyunca beklemiştik, adı devre arasında fenerla anılınca içimiz yanmıştı, mayıs 2010'da tekrar haberler çıkmış 1 ay boyunca nöbet tutmuştuk adeta ve 13 haziranda gelmişti bu adam.
onlarca antermanını izledim, maç öncesi ısınmalarda yaptıklarını izledim, şu gözlerim şöyle bir adamı canlı gördü ya, daha da açık gitmeyecektir.
o kayseri maçında inönü'de kapalıdan o topun ağlara giderken, ayak dışıyla vuruşunda nasıl bir menyal aldığını gördü ya bu gözler, oğluma da anlatacağımdır.
artık inönü semalarında ismi yankılanmasa da, tüm nefret edenlere inat, trivelalarıyla, rabona'larıyla attı bizim kalbimize imzayı.
hem adamlığıyla, hem hakkında söylenen o kadar pis şeylere karşı çıkıp car car kendini savunmayıp efendi duruşuyla, hem de bize kattıklarıyla.
