Yazarların dönüp geriye baktığında çocukluğun da yüzlerini gülümseten, bir o kadar da hüzünlendiren eylemdir.
Babaanemlerin konağına giderdim, cama çıkar gelip geçen insanlara bakardım. Bir de kedim vardı, otururdu yanıma onu severdim. Ve babaannem en sevdiğim şeyi, ekşili pilavı yapıp bana getirirdi. Camdan bakarak yerdim, o pilavın tadı şimdi yok. Neden diye düşünmüyorum. Çünkü, çocukken her şeyin tadının daha güzel olduğunun bilincindeyim. Özlüyorum. Sessiz bir biçimde özlüyorum. Hayata nasıl o kadar masum bakabildiğimi bilmiyorum. Ancak, ileride böyle bir canavara dönüşeceğimi bilseydim, büyümeyi asla istemezdim.
