eğitim fakültesi dediler, yata yata geçersin dediler. öyle olmadı ama. ben mi beceremiyorum bi? hergün bunları yaşamak ve hissettiğim duyguları anlamaya çalışmaktan bıktım zaten. daha iki hafta daha var, ve benim yapmadıklarım zaten birikti. halihazırda 5 farklı ödevim var ve işte beceremiyorum. neden zorluyorsam hala okula gitmek için? sanki mezun olup birilerinin hayatını düzeltmeye çalışırken düzenli olmayışın onlara yardım etmeni engellemeyecek?
sanıyor musun ki mezun olup da işe başlayınca sihirli bir değnek seni düzeltecek?
bak işte öğretmenlerin seni seviyor, devamsızlığın sınırda olmasına rağmen sana yardım etmeye çalışıyor; neden hala onların iyi niyetini suistimal edercesine okumaya niyetin varmışçasına ödev yapmaya çalışıp da bok gibi ödevler verip de onları zor durumda bırakıyorsun?
bunun üstesinden gelemiyorum işte. zaten hayatım boyunca ben neyde başarılı oldum ki bunda olayım? iyice depresif ve özgüven eksikliği yaşayan bir ergen gibi konuşsam da aslında ben erikson'un psikososyal gelişim kuramına göre yakınlık arayan erken yetişkinlik dönemindeyim. belki de ömrüm boyunca yakınlığı bulmuş olmama rağmen son birkaç senedir kaybetmiş olmanın yarattığı depresyonu yaşıyorumdur. işte ben eğer bu okulda okumasaydım, bu bölümde; işte o zaman ben bunları bilmiyor olacaktım belki de. depresyon nedir, bilmeyecektim. gerçi annem major depresif bir insan ben kendimi bildim bileli. ama ben kendimdeki özgüven eksikliğini falan fark etmezdim, takılıp gidiyordum işte, güzelim, insanlar beni seviyor, arkadaşlarım var, ailem beni seviyor diyerek geçinip gidiyordum. e ne yaptım? çevremin kriterine göre güzelliğimi yok ettim, arkadaşlarımdan uzaklaştım, annemin depresyonunu en ince ayrıntılarına kadar gördüm ve annemin oyun bağımlısı haline gelişini izleyince onun sevgisini hissedemez hale geldim. insanlar beni uç noktada görüyor, cesur sanıyorlar. hiç değilim ki. ben çıkıp iki kelime ettiğimde kızarmaktan ölüyorum.
