Allah cc un degil de kendi inandigi islamiyeti yasayanlarin yaptigi buyuk hatadir. Allah in islam i ve emirleri yerine, olmus bir adamin ilkelerini gozetmek, farzlari inkar etmek, hatta onlara savas acmak gibi olaylarla sadece dunyaya bakiyoruz ve ahireti hepten unutuyoruz. Oysa bizi kurtaracak ancak Allah in seriatidir ve peygamberimizin a.s sunnetidir.
Herbir günah içinde küfre (inkâra) gidecek bir yol var. O günah, istiğfarla (tevbe) çabuk imha edilmezse, kurt değil, belki küçük bir manevi yılan olarak kalbi ısırıyor. Şeytanın mühim bir desisesi, (hilesi) insana kusurunu itiraf ettirmemektir -tâ ki istiğfar ve istiâze (şeytandan Allah'a sığınma) yolunu kapasın. Hem nefs-i insaniyenin enâniyetini (insan nefsinin benliğini) tahrik edip, tâ ki nefis kendini avukat gibi müdafaa etsin, adeta taksirattan takdis etsin. Nefsini itham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. istiğfar eden, istiâze eder. istiâze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. itiraf etse, affa müstehak olur. insan, eğer kesrete dalıp kâinat içinde boğulup dünyanın muhabbetiyle sersem olarak fânîlerin tebessümlerine aldansa, onların kucaklarına atılsa, elbette nihayetsiz bir hasârete düşer. Hem fenâ, hem fânî, hem ademe düşer; hem mânen kendini idâm eder. Eğer lisân-ı Kur'ân'dan kalb kulağıyla imân derslerini işitip başını kaldırsa, vahdete müteveccih olsa, ubûdiyetin mi'racıyla arş-ı kemâlâta çıkabilir, bâkî bir insan olur. Hayat-ı ebediyeyi (ebedi hayatı) zehirleyecek ve bozacak bir tarzda şu hayat-ı faniyeye hasr-ı nazar etmek (bağlanmak) âni bir şimşeği ebedî bir güneşe tercih etmek gibi bir divaneliktir.
