"doksanlı yılların başıydı. oğuz atay'ın bir ölüm yıldönümünde konuşmacı olarak bir derneğe çağrılmıştım. sonuna dek dolu olan salon tek bir yürek gibi atıyordu. şaşırmıştım. gerçi bir edebiyat ürünüyle coşkulu bir biçimde bütünleşmeye yabancı değildim. oğuz atay'ın romanlarını ilk okuduğumda yoğun duygularım olmuştu. daha sonra bir araştırmacının nesnel merakına dönüşen duygulardı bunlar. ancak salondaki elektrik alışılmışın dışındaydı. genç insanlardı dinleyiciler, çoğu öğrenciydi. soru sormak için söz alanlar, onun yapıtlarından kimi bölümleri ezbere okuyorlardı. atay'ın okur düzlemindeki alımlanışında var olan sıradışı boyut ilk o zaman somutlaşmıştı karşımda,"
