ne oldu, nasıl öldü... tüm bunlardan bahsetmek o kadar acı verici ki. bana çok soruyorlar. 3 yaşımda tanıştığım ve o günden ölümüne dek en uzun 4 ay ayrı kaldığım insanı, zamanla sevgilim olan birtanemi toprağa verdiğimi söylediğimde ağzımın içine bakıyorlar.
oysa öyle zor ki ondan bahsetmek. aslında çok kolay. eğer birlikte nasıl büyüdüğümüzden bahsediyorsam, çocukluk oyunlarımızdan, disiplin cezalarımızdan, geceleri evden kaçıp barda sızdığımız günlerden, onun o kısacık ama inanilmaz başarılı futbol kariyerinden bahsediyorsam çok kolay. ama bir gece yarısı aniden ameliyata alındığı günden sonraki 2 seneden konuşmak o kadar zor ki.
bazen çok dolup anlatmak istediğimde, birilerine içimi dökmeyi arzuladığımda, onsuz hayata hala alışamadığımı haykırmak istediğimde kimse olmuyor yanımda. kimi zaman ise üstüme gelinmesine dayanamıyorum.
kimse yaşasın istemem bu kaybı. şerefsizim düşmanım da yaşasın istemem.
