bir süre kaldım orada. ayna da kendime baktım. ne diye ağlamak istiyorum ki? tam tersine, işte böyle aklım başımda olduğu sıralar, fazladan bir kaç kadeh içip iyice aklımı başıma topladığım sıralar, ne kadar şanslı olduğumu kavrayabiliyorum. kurtuldum, kurtarıldım, yarı boğulmuş olarak derinliklerinde süründüğüm karanlık ırmaktan çıkarıldım, giysilerim kuru, saçlarım yapılı. kimse bilemez o sudan çıktığımı. tabii, gene de, her zaman birşeyler kalıyor geriye... her neyse, artık buradayım, kurudum, aklım başımda ve saklanacak bir yerim var. daha ne istiyorum ki? biraz robotlaşmış gibiyim ama aklım başımda, kesinlikle -kupkuru, üşümüş ve akıllanmış. karanlık sokakları, karanlık ırmakları, acıyı, mücadeleyı ve boğulmayı unuttum artık.. mücadele dedimse, insanın güçlü olduğu, iyi yüzme bildiği, kıyıda onu seven, en ufak bir tehlike belirtisi görüldüğünde sudan çekip çıkarmaya hazır bekleyen bir dolu dostu bulunduğu bir konumda verilen mücadele değil söz konusu olan. hayır,benim dediğim gerçek boğulma.. çevrenizde yardıma hazır ve hevesli dostlar olmadan atıyorsunuz kendinizi suya ve battığınızda, yüksek perdeden kahkahalar eşliğinde batıyorsunuz...
