adamın tüm kitaplarını okudum ruhen dibe vurmuş olduğum ,yalnızlığımla övündüğüm zamanlarda.
bulanımlı kahramanları seni anlayan ,senin gibi düşünenlerin varlığını ispatlarcasına haykırıyor
sana benzeyenlerin varlığı ,bu bulanımları bi ben yaşamıyorum demeye itiyor seni.
bir yandan da yaşamaya yönlendiriyor seni.
ama huzura kavuşamıyor insan okuduysa dostoyevskiyi.
suç ve cezadan kısa bir bölüm:
'''' ...ölüm cezasına çarptırılmış biri sehpaya çıkmadan önce şöyle söylüyor yada düşünüyordu;
yüksek bi yerde bi kayanın üzerinde , ancak iki ayağımı koyabileceğim bi yerde yaşayabilecek olsaydım,
dört bir yanım uçurumlarla, okyanuslarla çevrili olsaydı, fırtınalar zifiri karanlık olsaydı, kimsecikler olmasaydı yanımda
o daracık yerde bi ömür, binlerce yıl, sonsuza dek yaşamak isterdim
yaşayabilsem, yaşayabilsem nasıl olursa olsun, yanlızca yaşayabilsem...''''
